Πραγματοποιήθηκε με κοσμοσυρροή η παρουσίαση του βιβλίου : «ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ-Ανθολόγιο στην ποίησή του» που επιμελήθηκε ο δημοσιογράφος Ντίνος Κωνσταντόπουλος. Σπάνια οι ηρακλειώτες συγκινούνταιαπό ειδικά θέματα, συμβαίνει όμως και τότε μαζεύονται και δημιουργούν πολύ θερμό κλίμα. Βέβαια δύσκολα συγκρατούν τον ενθουσιασμό τους και όταν βρίσκονται στον προθάλαμο φλυαρούν ακατάσχετα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν την ακρόαση εκλεκών ομιλητών. Η εκδήλωση περιλαμβανε ομιλίες του Γ.Ζεβελάκη και του χαλκέντερου διδάκτορα ιστορικού και ποιητή Α.Σανουδάκη και χαιρετισμό (γραπτό) του λεπταίσθητου ποιητή Χ.Λιοντάκη. Διεύθυνση του γνωστότατου δημοσιογράφου Νίκου Βιδάκη, που έχει πολύν καιρό να εμφανσισθεί στην πόλη μας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε δώσει και δείγματα των μεταφραστικών του ικανοτήτων, μεταφέροντας στη γλώσσα μας πολλούς ξένους συγγραφείς ανάμεσα στους οποίους συναντάμε και άγνωστα μέχρι τότε ονόματα. (…)ήδη από το 1947, τον Μπόρχες. Παρουσίασε βιογραφικά στοιχεία και ένα ποίημά τού μεγάλου Αργεντινού στο περιοδικό του Απόστολου Μελαχρινού Κύκλος. Τα λίγα ποιήματα της Ελούσοβα. κρύβουν πολλά μυστικά της τέχνης του, αποτυπώνουν τις αλλαγές των αισθητικών του αντιλήψεων και δείχνουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσει στο μέλλον η ποιητική του έκφραση. Ο ίδιος ο ποιητής το 1960 στην εισαγωγή του στην «Ανθολογία Παγκοσμίου Ποιήσεως» γυρίζει πίσω και περιγράφει το μεταπολεμικό κόσμο. Θεωρεί ότι ο παράδεισος της μακάριας προπολεμικής εποχής: τότε, που, ακόμα, όλες οι συμπαθητικές ανθρώπινες θλίψεις μας περιορίζονταν σε τομείς αποκλειστικά συναισθηματικούς. Άλλαξαν όλα, τονίζει, μετά το ξέσπασμα της μπόρας. (…)και τα όργανα ξαναρχίζουν να παίζουν όπως πριν. Ενώ ο πόλεμος προκάλεσε ανεπανόρθωτες καταστροφές: έριξε αστροπελέκια, έκανε πλημμύρες και δεν άφησε παρά μόνο ερείπια: ξερριζωμένα δέντρα, γκρεμισμένα σπίτια, ανασκαμμένους δρόμους, σκοτωμένους πανηγυριώτες και το πιο σημαντικό: τον Άνθρωπο ερειπωμένο. Όταν πέρασε, γιατί όλα περνούν, ακόμα και οι πιο μεγάλες δυστυχίες, τ’ αηδόνια έπρεπε πια να βγουν να τραγουδήσουν. Και βγήκαν, αλήθεια: τώρα, όμως, είναι φανερό, κάτι είχε αλλάξει στις φωνητικές χορδές των αηδονιών που τα έκανε να μη μοιάζουν πια αηδόνια…Μπορεί να μην ήταν, βέβαια, κίσσες ή κουρούνες, αλλά αηδόνια, δεν ήσαν πια οι ποιητές. Και δεν ήταν μόνον η ντροπή, δεν ήταν μόνο η έπαρση του πόνου αλλα κι η αξιοπρέπεια που τους έκανε να μην καταδέχονται να είναι όμορφοι πια …
Εκφραστική φωτογραφία του Άρη Δικταίου, στο εσώφυλλο της πιο
εντυπωσιακής ποιητικής συλλογής του:»Το ταξίδι στα Κύθηρα»
_________________________________________________________________________
Στην Ελούσοβα λοιπόν ο Δικταίος παραμερίζει τα συναισθήματα τα οποία κατά τον Λωτρεαμόν είναι η ατελέστερη μορφή στοχασμού από όσες μπορεί να φανταστεί κανείς και κινείται στο σταθερό έδαφος του βιώματος προσπαθώντας να συλλάβει βαθύτερα και να αποδώσει συμβολικά ατομικά δράματα. Το ομώνυμο ποίημα είναι ένα πανόραμα, μια τοιχογραφία διαδοχικών εικόνων της Κρήτης μέσα από την ιστορική διαδρομή των αιώνων. (…)Στην Ελούσοβα ο λόγος είναι συνεχής, απουσιάζουν σημεία στίξεως, λαοί, τόποι και καταστάσεις σε παράθεση. Όπως πέφτουν οι χάντρες στο κομπολόι της πλήξης στη Λόντζα του Μεγάλου Κάστρου. Ο Άρης Δικταίος συναντάει τον αρχαίο πρόγονο που φοράει στ’ αυτί τον μαλλιαρό δίχταμο και του τραγουδάει:
«νησί μου αρματωμένο και λιγνό και μαυρομαντηλοδεμένο σε τρεις κύκλους ανάμεσα
φυλακισμένο σαν το φεγγάρι που η άχνη το γυροφράσσει του νοτιά, γεννήθηκα Δεκέμβρη στη λίγωση του φεγγαριού»
(Εδώ υπαινίσσεται την ημερομηνία γέννησής του, την 29η Δεκεμβρίου 1919)
Σ’ ένα άλλο ποίημα της συλλογής ο Άρης Δικταίος συνθέτει μια μελαγχολική και λεπταίσθητη καντάτα και την τραγουδάει με μεράκι χασικλίδικο κάτω από τα κλειστά παντζούρια της περίφημης Μαντάμ Ορτάνς. Την ξυπνάει απ’ τον απέραντο ύπνο της για να τις θυμίσει τις μέρες δόξης: Τραγουδάς στο Καφφέ-Αμάν και τα καπούλια σου παίζουν μπιλιάρδο·
δόθηκες μπρος στο ασκέρι του Προφήτη σ’ ένα Αράπη·
διδάχτηκες τον Βορρά ολόκληρο από τις Μεγάλες Δυνάμεις
κ’ οι νοικοκυραίοι σού’ φερναν τους πρωτότοκούς των
να μαθητεύσουν στη Μεγάλη Σχολή της κλίνης σου.
Η θρυλική μορφή της «ερωμένης των τεσσάρων ναυάρχων», που λέγεται ότι βοηθούσε οικονομικά τους Κρήτες επαναστάτες, αναδύεται μέσα από τους στίχους του Άρη Δικταίου περισσότερο με την ερωτική της διάσταση. (…)Προσπερνώ τις επόμενες συλλογές –σπουδές υπαρξιακής οδύνης, πυκνό σκοτάδι και σιωπή, φόβος θανάτου-, βγαίνω στο ξέφωτο της Πολιτείας (1955-1965) και ξεχωρίζω το αρκετά συζητημένο ποίημα 74α, Οδός Καλλιδρομίου.(…)”Ένα κομμάτι ζωή ‘μαι και σα ζωή μονάχα
υπάρχω κι όνομα άλλο από ζωή δεν ξέρω κι ό,τι ξέρω
είναι μονάχα η σάρκα μου και το κορμί μου
το άπληστο, το αδηφάγο, που ζητά να υπάρχει
δίνοντας, παίρνοντας, διψώντας, απαιτώντας πάντα.”
(…)
Στην Πολιτεία περιλαμβάνονται και τρία ποιήματα που το θέμα και η λυρική τους ανάπτυξη έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Ένας ύμνος στον ποδοσφαιριστή Ηλία Υφαντή (Ολυμπιακός-Πειραιάς), το πορτρέτο του συνθέτη Μάνου Χατζηδάκι και οι στίχοι για τη θεατρίνα Κατίνα Παξινού.
(…)
Για το μεταφραστικό άθλο του Άρη Δικταίου ή το Γολγοθά του, γιατί από τις μεταφράσεις ζούσε, δυο λόγια τηλεγραφικά: Άρχισε να μεταφράζει από πολύ νωρίς, μαθητής ακόμη, από πέντε γλώσσες:γερμανική, γαλλική, ιταλική, ισπανική, αγγλική. Δημοσίευσε κατά καιρούς μεταφράσεις έργων των Γκαίτε, Νίτσε, Ρίλκε, Τόμας Μαν, Ζιντ, Λάξνες, Ντοστογιέφσκι και πολλών άλλων καθώς και ανθολογίες παγκόσμιας ποίησης.
Σήμερα εικοσιεπτά χρόνια από τον θάνατο και ενενήντα από τη γέννηση του Άρη Δικταίου ο απολογισμός των εκδηλώσεων αναγνώρισής του είναι πενιχρός: σχεδόν αγνοείται από τις γραμματολογίες, κανένα αφιέρωμα σοβαρού εντύπου δεν έγινε στη μνήμη του αναφορές και δημοσιεύματα για το έργο του σπανίζουν.(…)Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε για τους λόγους της αποσιώπησης.
Ο Τάσος Λειβαδίτης, το 1956 στην Αυγή, θεωρεί ότι ο Δικταίος αδιαφορώντας για την έκταση και το βάθος της ανάγκης που οδηγεί τα άτομα στη δημιουργία συνόλου και παρά τα εξαίρετα, πολλές φορές, αισθητικά του αποτελέσματα, περιορίζει τη γενικότερη σημασία κ’ επομένως την ευρύτερη ακτινοβολία της ποίησής του. Παραβλέπει, ο Τ.Λ., την ιστορική γνώση και το δραματικό βάθος στα όρια του τραγικού που εμπεριέχουν τα ποιήματα προσπαθώντας να ανακαλύψει εμφανείς κοινωνικές αναφορές.(…)Υπάρχει και μια φημολογία ενεργή, από ανθρώπους που τον γνώρισαν, για το δύσκολο χαρακτήρα και την επιθετική του διάθεση που δεν ήταν όμως παρά η αντίδραση ενός βαθιά πληγωμένου μοναχικού ανθρώπου. Ο Τέλλος Άγρας είχε κάποτε πει ότι η δική του χαμηλόφωνη ποίησή θα μπορέσει ν’ ακουστεί όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και κοπάσει ο θόρυβος. Ενώ αντίθετα στην περίπτωση του Άρη Δικταίου η ποίησή του, νομίζουμε, θ’ ακουστεί όταν εξαληφθούν οι ψίθυροι και διαλυθεί η σιωπή που τον περιβάλλει “
ΑΛΚΜΑΝ 
Παρακολούθησα κι εγώ, την ωραία πράγματι βιβλιοπαρουσίαση της Ανθολογίας Άρη Δικταίου των εκδόσεων Δοκιμάκη, που επιμελήθηκε ο κ. Ντίνος Κωνσταντόπουλος. Ήτανε μια εκδήλωση σπάνια, για τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, στην πόλη μας και τούτο γιατί δεν περιορίστηκε μόνο στην παρουσίαση του βιβλίου και των συντελεστών του, αλλά εξελίχθηκε σε ένα «φιλολογικό μνημόσυνο» του ποιητή Άρη Δικταίου. Οι βασικοί ομιλητές (Γιώργος Ζεβελάκης και Αντώνης Σανουδάκης) αναφέρθηκαν εμπεριστατωμένα στη ζωή και το έργο του ποιητή και ανέλυσαν εύστοχα αρκετά ποιήματά του. Ωστόσο ενόχλησαν, φαντάζομαι πολλούς, οι συχνές αναφορές τους, άλλοτε «στον ξεχασμένο» άλλοτε στο «λησμονημένο» άλλοτε στον «αγνοημένο από τις γραμματολογίες» ποιητή, άλλοτε στον ποιητή για τον οποίον «οι αναφορές και τα δημοσιεύματα για το έργο του σπανίζουν», σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που μας έδιδαν την ψευδαίσθηση ότι πρώτοι εμείς, εκείνη την ωραία βραδιά «ανακαλύπταμε» ένα σπουδαίο ποιητή. Τους χαρακτηρισμούς αυτούς τους χρησιμοποιεί συνήθως η Φιλολογία όταν θέλει να μιλήσει για τους «ελάσσονες» ποιητές. Γιατί οι μείζονες ποιητές στους οποίους συναριθμείται και ο Άρης Δικταίος δεν είναι ποτέ «ξεχασμένοι», ή «αγνοημένοι». Οι Ποιητές ανοίκουν στην τάξη της inteligentia και δεν χάλασε ο κόσμος, άν τους αγνοεί «η κουτσή Μαρία». Αρκεί να μην τους αγνοούν, οι τουλάχιστον υποψιασμένοι περί τα τοιαύτα. Και ασφαλέστατα τον Άρη Δικταίο δεν τον αγνοεί κανείς εξ αυτών και βέβαια ούτε οι γραμματολογίες και τα δημοσιεύματα. Πρόχειρα αναφέρω: Τη μονογραφία που μου σύστησε ο αείμνηστος δάσκαλός μου στο Θέατρο, Γιώργος Θέμελης (που αγαπούσε το Δικταίο και πάντοτε μας έβαζε στις εξετάσεις τουλάχιστον ένα θέμα από την ποίησή του)του Καρόλου Μητσάκη: «Άρης Δικταίος, ένας Έλληνας μυστικιστής ποιητής (εκδ. Γ. Φέξη 1962), και
Αλέξ. Αργυρίου, «Άρης Δικταίος», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.68-71. Αθήνα, Σοκόλης, 1982.
• Βαρίκας Βάσος, «Ζωντανές μορφές. Άρη Δικταίου: Επτά ανθρώπινα σχήματα (μελέτη)»,
• Γιαλουράκης Μανώλης, «Δικταίος Άρης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
• Θέμελης Γιώργος, «Άρης Δικταίος», Η νεώτερη ποίησή μας, σ.101-113. Αθήνα, Φέξης, 1963.
• Καραντώνης Αντρέας, «Άρης Δικταίος, Ποιήματα 1935-1953», Η ποίησή μας μετά τον Σεφέρη, σ.117-139. Αθήνα, Δωδώνη, 1976.
• Κότσιρας Γιωργής, «Η πρωιμότητα στην ποίηση του Δικταίου», Νέα Εστία 113, ετ.ΝΖ΄, 1/4/1983, αρ.1338, σ.424-430.
• Μαλάνος Τίμος, «Η Πολιτεία Α’ του Άρη Δικταίου», Αθήνα, Φέξης, 1962.
• Μαστροδημήτρης Π.Δ., «Ο κριτικός σύλλαβος ενός ποιητή», στον τόμο Νεοελληνικά· μελέτες και άρθρα Α΄, σ.148-151. Θεσσαλονίκη, έκδ. Νέας Πορεία, 1975
• Μερακλής Μ.Γ., «Η ποίηση του Άρη Δικταίου · (ή η “δίχως κοινωνικότητα” κοινωνικότητα)», Η λέξη 14, 5/1982, σ.261-265.
• Νιάρχος Θανάσης, Κριτική για την ποιητική συλλογή Το ταξίδι για τα Κύθηρα, Η λέξη1, 1/1981, σ.61-62.
• Παπαθανασόπουλος Θανάσης, «Υπαρξιακά ταξίδια» (κριτική για Το ταξίδι στα Κύθηρα), Διαβάζω 37, 12/1980, σ.75-77 (τώρα και στον τόμο Λογοτεχνικά μελετήματα, σ.84-89. Αθήνα, Θουκυδίδης, 1982)
• «Σε β΄ πρόσωπο · μια συνομιλία του Άρη Δικταίου με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο», Η λέξη 14, 5/1982, σ.307-313.
• χ.σ., «Δικταίος Άρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Λογοτεχνικό Βιογραφικό λεξικό των εκδ. Πατάκη 2005; και πολλά άλλα.
Γιώργος Μαρκόπουλος
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παρακολούθησα την εκδήλωση που έγινε στις 29 Νοεμβρίου για τον Άρη Δικταίο
και διάβασα το εμπεριστατωμένο σχόλιο του κ. Γ. Μαρκόπουλου τον οποίο δεν έτυχε να γνωρίσω. Γενικά μπορεί να έχει δίκιο αλλά οι αναφορές στον Α. Δ. που επικαλείται και παραθέτει έγιναν οι περισσότερες στο διάστημα πριν από το θάνατό του. Εγώ πάντως δεν ξέρω να πραγματοποιήθηκε άλλη τιμητική εκδήλωση –και μάλιστα τόσο επιτυχημένη- τα τελευταία 27 χρόνια εκτός αυτής του Ηρακλείου. Αυτό νομίζω θίγει στην κατακλείδα του ο ομιλητής Γιώργος Ζεβελάκης ο οποίος κρίνει τον απολογισμό πενιχρό. Μπορεί να επιθυμούσε περισσότερα και να θεωρεί λίγα όσα έγιναν, αλλά τα παρετιθέμενα στοιχεία από τον κ. Μαρκόπουλο ασφαλώς δεν συνιστούν πλούτο αναφορών και ευρεία αναγνώριση. Αντιγράφω το συμπέρασμα της ομιλίας του Γ.Ζ.:
Σήμερα εικοσιεπτά χρόνια από τον θάνατο και ενενήντα από τη γέννηση του Άρη Δικταίου ο απολογισμός των εκδηλώσεων αναγνώρισής του είναι πενιχρός: σχεδόν αγνοείται από τις γραμματολογίες, κανένα αφιέρωμα σοβαρού εντύπου δεν έγινε στη μνήμη του αναφορές και δημοσιεύματα για το έργο του σπανίζουν. Κανένα ποίημά του δεν μελοποιήθηκε. Πρωτότυπο βέβαια γιατί δυο μεταφράσεις του ξένων ποιημάτων έγιναν δημοφιλή τραγούδια: το Άστρο πρωινού του Θανάση Παπακωνσταντίνου και η Μοναξιά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και μουσική Τάσου Ρωσόπουλου.
Σοφία Λιλιμπάκη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητή κυρία Λιλιμπάκη. Αν εσάς δεν σας ενόχλησαν οι χαρακτηρισμοί «ξεχασμένος», «λησμονημένος» και «αγνοημένος από τις γραμματολογίες», τότε φαίνεται ότι είστε πολύ «νέα» και ανακαλύψατε τον Άρη Δικαταίο, τώρα. Χαίρομαι γι αυτό γιατί αυτή η ωραία και σπάνια (επαναλαμβάνω) εκδήλωση σας αποκάλυψε ένα σπουδαίο ποιητή.
Ωστόσο επιμένω ότι δεν είναι καθόλου αγνοημένος ποιητής. Όποια σοβαρή γραμματολογία ή ανθολογία της μεταπολεμικής ποίησης, κιάν ανοίξεις θα τον βρεις. Όσον αφορά το γεγονός ότι η περισσότερη από τη βιβλιογραφία που παραθέτω, είναι γραμμένη όσο ζούσε ο ποιητής, αυτό τί έχει να κάνει; Εν ζωή πρέπει να τιμώνται οι Ποιητές!!. Μετά θάνατον τους κάνουμε μόνο μνημόσυνα. Εξ άλλου δεν είναι ο μόνος που είχε αυτή την τύχη. Γνωρίζουμε πολλούς «λησμονημένους» όπως εσείς τους εννοείτε.
Εγώ πάντως λόγω ηλικίας τον ήξερα από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Εσείς καθότι «νέα» τον μάθατε ευτυχώς τώρα. Τι να κάνουμε το χάσμα γενεών βλέπετε, ή το χάσμα στέρεης εκπαίδευσης από στέρεης παιδείας, στο οποίο δυστυχώς οφείλετε και το γεγονός ότι κι εγώ δεν σας «γνωρίζω». Αυτό το έλλειμμα επιθυμώ να καλύψω στο μέλλον διαβάζοντας οτιδήποτε έχετε γράψει. Φαίνεται ότι ασχολείσθε με τα γράμματα και τις τέχνες και θαρρώ πως αξίζει να επιδιώξω και μια «ψυχωφελή» προσωπική γνωριμία μαζί σας, κάτι που μάλλον είναι αδύνατον, αφού μπορεί να είστε ανύπαρκτη ή να κρύβεστε πίσω από μιαν πεθαμένη, που πενθεί μόνη, για μας, στον Παράδεισο.
Γιώργος Μαρκόπουλος
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ κύριε Μαρκόπουλε, απ’ αφορμή τη συζήτηση για την αναγνώριση ή μη του Άρη Δικταίου, συζητούσα προ ημερών με τη νεαρή φίλη μου Σοφία Λιλιμπάκη, η οποία με ενημέρωσε σχετικά. Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι πολύ ενημερωμένη για τα θέματα της ελληνικής λογοτεχνίας, με σοβαρές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συζητούσαμε, λοιπόν, για τους Έλληνες μεταπολεμικούς ποιητές για τους οποίους γίνεται λόγος, συχνά ή ενίοτε, στα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και λογοτεχνικές συζητήσεις. Χωρίς αξιολογική σειρά αναφέραμε μερικά από τα ονόματα αυτά: Αναγνωστάκης, Παπαδίτσας, Καρούζος, Σινόπουλος, Κατσαρός, Δούκαρης, Λεοντάρης, Λειβαδίτης, Χριστιανόπουλος, Κύρου, Βακαλό, Θασίτης, Καρέλη, Ιωάννου, Ασλάνογλου κά. Τελευταία, παρουσιάζεται εξαιρετικά δημοφιλής και η Κική Δημουλά, την οποία πρώτος αναγνώρισε την αξία της ο Άρης Δικταίος. Από τη λίτσα αυτή, η οποία τείνει να καθιερωθεί από τους γραμματολόγους, τους πανεπιστημιακούς και τους ασχολούμενους με την ποίηση, απουσιάζει συστηματικά το όνομα του Άρη Δικταίου.
Έχετε δίκαιο κύριε Μαρκόπουλε, εσείς ξεχωρίζετε από όλους αυτούς και μακάρι να ήταν και άλλοι σαν κι εσάς, με τόσο βαθειά γνώση της ελληνικής γραμματείας. Συγχαρητήρια.
Ας ευχηθούμε, η εκδήλωση αυτή να βοηθήσει τον Άρη Δικταίο, να καταλάβει τη θέση που του αξίζει στην ελληνική λογοτεχνία.
Σάκης Κουρουζίδης
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χαίρομαι που συμμετέχετε κι εσείς κύριε «Κουρουζίδη» στη συζήτηση. Αφού λοιπόν η κυρία Λιλιμπάκη δεν απαντά αυτοπροσώπως, παρακαλώ να της πείτε όταν την συναντήσετε να μην εμπιστεύεται τους Πανεπιστημιακούς για την αξιολόγηση των Ποιητών. Εκείνοι έπονται συνήθως. Δεν έχει μέτρα και σταθμά η Ποίηση. Η ποίηση είναι το άυλο ξεχείλισμα της ψυχής μας και ως εκ τούτου δεν αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Αυτό γινόταν παλιά, τότε που ο ποιητής έπρεπε να λέει «τσίου τσίου τα πουλάκια» «γάρ γάρ τα ποταμάκια». Τώρα η αληθινή ποίηση θέλει ακόμα και ένα πουλί να ερωτεύεται ένα ψάρι χωρίς να την ενδιαφέρει που θα χτίσουν τη φωλιά τους. Αφήστε λοιπόν τους πανεπιστημιακούς κατά μέρος, δεν παρέχουν καμιά εγγύηση ορθής ποιητικής αξιολόγησης. Δείτε πόσο είχαν κακοποιήσει τον Σολωμό ή τον κοντινότερό μας τον Καβάφη.Δείτε πόσο μελαγχολικά ερμηνεύουν έναν ύμνο στη ζωή και τη φύση όπως είναι ο «Ηλιος ο πρώτος» του Ελύτη κλπ.
Γιώργος Μαρκόπουλος
Μου αρέσει!Μου αρέσει!