Τα τρία Δέλτα/Η Λασκαρίνα

Μετά από πολλά χρόνια σε κοπή πίτας,εκδήλωση ασυνήθιστη αυτήν τη φορά, με τρείς προσκεκλημένους ομιλητές που έπρεπε να τιμηθούν και για την προσφορά τους και «για την ενεργή παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα σε όλα τα πεδία της εθνικής και της περιιφερειακής έκφρασης του τόπου μας, τη διαρκή και με ποιοτικά κριτήρια ανταπόκριση σε όλες τις σύγχρονες διανοητικές και επιχειρησιακές προσεγγίσεις που απαιτεί ο πολύπλευρος ρόλος του μηχανικού…»(έγραφε το πρόγραμμα)

Για μας επιστροφή στο παρελθόν καθόλου αναμενόμενη, σε σχέσεις, απασχολήσεις, ανθρώπους και περιπέτειες…
Υπήρχε το όνομα του Δ. Αντωνακάκη και κάποιες απορίες που έμεναν για τον εκλεκό αρχιτέκτονα, για το έργο τις σκέψεις και τη ζωή του, ο μεγάλος σεβασμός και η συμπάθεια, για έναν άνθρωπο που όποτε τον συναντήσαμε (και υπήρξαν και δύσκολοι χρόνοι) ήταν προσηνής, ανοικτός και προσφερόμενος για βοήθεια στον οποιονδήποτε.
Ο Φατούρος , διασημότητα στο χώρο των αρχιτεκτόνων, είχε πολλές φορές απασχολήσει την επικαιρότητα, σε μεγάλη ηλικία τιμημένος από όλους, δεν χρειαζόταν να τον ξανακούσομε.
Τρίτος ο Δ.Φιλιππίδης, γνωστός από τα βιβλία του μα και την εκπαιδευτική του δράση, δεν ήταν από αυτούς που θα μας έκαναν να χάσουμε μια βραδια Σαββάτου με πανσέληνο, όμως μια επίμονη ερώτηση,από τότε που ξεφύλλισα το πρώτο του βιβλίο τριβέλιζε το μυαλό μου, είχα την ελπίδα κάποτε να τον συναντήσω και να την θέσω.

Πρώτος μίλησε ο Φατούρος, μα δεν τον άκουσα, μ΄ απασχόλησε μια παλιά συνάδελφος και η κόρη της που έλαμπε στη γωνία της χαμηλοτάβανης αίθουσας.
Ο Αντωνακάκης μετά, ως συνήθως σοβαρός γλυκύς και βαθυστόχαστος, έθιξε πολλά κι έχανε αρκετό χρόνο σε θεωρητικές κατασκευές και γενικότητες σαν να ήθελε να παρουσιάσει ένα άλλοθι, απαραίτητο για την κάλυψη των ευθυνών, που ακολουθούν την άσκηση του αρχιτεκτονικού επαγγέλματος- όταν άφηνε όμως τον Νίτσε και τους άλλους συγγραφείς και τα αποσπάσματα (που τον εξαντλούσαν), όταν μιλούσε για την αρχιτεκτονική και τις εμπειρίες του, για τις σκέψεις και τις αναζητήσεις του, έσταζε η συναγμένη σοφία και το αίσθημα του, σταγόνες σε βαθιά σπηλιά, σε χώρο ιεροτελεστίας και μύησης.

Ήξερα ότι το μεγάλο ολόγιομο φεγγάρι ανέβαινε έξω από το σκοτεινό ριντό, μου φαινόταν ότι θα θρυμμάτιζε τους τοίχους και θα φώτιζε τον ομιλητή, θα πλησίαζε και την σύντροφό του, την κ. Σουζάνα Αντωνακάκη, που θα μπορούσε να καταλάβει.
Ο Δημήτρης Φιλιππίδης, άρχισε μια προσωπική εξιστόρηση, ενδιαφέρουσα για πολύ λίγους, τον παρακολούθησα με προσοχή, αν και έξω και μακριά από ότι τον συγκινούσε και τον προβλημάτιζε.
Κι όταν τέλειωσε και η εξαίσια μουσική παράσταση, στο συνωστισμό στο φουαγέ, παρατήρησα το Φατούρο, μόνο και σιωπηλό σε μιαν άκρη, σε μια τυπική φιλοφρόνηση μου έκανε ένα απελπισμένο σχόλιο για την ηλικία του. Όμως δεν άργησα να εντοπίσω τον Φιλιππίδη, «τετ α τετ» με την συμπαθέστατη συνάδελφό μου κ. Εύα Κοκκινίδη, με σύστησε και πριν καλά καλά με δεί, δέχθηκε την ερώτηση:»έχετε αδέρφια;»
-Είχα απάντησε, σκοτεινιασμένος, τη Λασκαρίνα, μα έφυγε, την έχασα πριν 22 χρόνια.
-Την ήξερα, μουρμούρισα, είμαστε φίλοι από το φροντιστήριο, απομακρύνθηκα γρήγορα.
Είχα διαπιστώσει ότι το πρόσωπο του αδελφού δεν μου ήταν τελείως άγνωστο, από τα χαρακτηριστικα της φίλης μου θυμόμουν μόνο τα σκούρα μάτια το μελαχροινό δέρμα, μια αίσθηση αφής, φιλικού αγγίγματος. Χάνονται πολλά συλογιζόμουν, μα η αφή μένει-είναι η αρχαιότερη αίσθηση, θα’ θελα να πω στον Δ.Αντωνακάκη, όταν μιλούσε για σχέσεις αισθητικές.
Κι αν χάνονται οι εικόνες των προσώπων και τα χαρακτηριστικά, μένουν όλοι αυτοί που συνδέθηκαν μαζί μας, τμήμα των αισθήσεων και του μυαλού μας , βαθιά στην καρδιά μας και θα φύγουν οριστικά μόνο μαζί μας.
Η Λασκαρίνα προκάλεσε αυτό το κείμενο και το άδηλο των προσώπων και των πραγμάτων.
Και η υπέρβαση, που σε κάθε τέχνη αν δεν ειναι o κορμός, είναι η απαρχή της, πέραν των ρεαλισμών και των «επιστημονικών» μεθόδων. Η Λασκαρίνα ίσως ήλθε μαζί με το αδελφό της στην Κρήτη και θα μείνει περισσότερο, γιατί ζωντάνεψε στη μνήμη και την καρδιά μας.