Μάνος Λουκάκης, 40 μέρες μετά (μνημοσυνο)

ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ- ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Έψαχνα τον “ωχρό μελισσοκόμο” , στην απαλάμη του αναπαύεται ο οξύς ποιητής, που δεν ξέρει τι σημαίνει συμβιβασμός και υποχώρηση. Εξήντα χρόνια από τη γέννησή του θα σημειώσει ο ΑΛΚΜΑΝ και δεν υπάρχει καμιά ανάγκη επισημότητας. Ίσως η εφημερίδα της πατρίδας του, δημοσιεύσει κάποιο κείμενο, ίσως ο δήμος Αγίου Νικολάου αποφασίσει να του “δώσει” κάποιο δρόμο, ίσως η Δημοτική βιβλιοθήκη συμπληρώσει τους τίτλους των βιβλίων του, μα είναι δύσκολο να τον καταλάβουν οι συμπολίτες του και να τον τιμήσουν οι συνάδελφοι του – των τεχνών και των γραμμάτων.

Άτακτος, απροσάρμοστος στη λογική της αγοράς, αδύνατος και χωρίς διάθεση κατοχής για οτιδήποτε. Όταν πέρασε από τα Κλαυδιανά δίκρανα, άφησε λίγη σάρκα και αίμα – δεν είχε και πολύ – έπρεπε να περάσει στην ποίηση χωρίς βάρος, υποχρέωση ή χρέος – καθαρός. Μα δεν αρκούσε αυτό, ήξερε ότι για να φτάσει στην Τέχνη, έπρεπε ακόμα να διαβεί και από τη λίμνη των καθαρμών για να απομακρυνθούν και οι τελευταίοι ρύποι από το σώμα και το λόγο . Αυτός που απεχθανόταν τις εξομολογήσεις και τις απόπειρες που καθιστούν το ποίημα “προσπάθεια εξιλασμού από αμαρτίες” και διακήρυσσε ότι αντιθέτως το ποίημα οφείλει να είναι αμαρτωλό , και “ο ποιητής να χαίρεται την ανάμνησιν ή και την απλή επιθυμία των εις αμαρτίας εκδόσεων του”-αυτός ο υπερφίαλος ταπεινός, ο άγιος κολασμένος, μπόρεσε να πλησιάσει την δεκτικότητά μας , να πλουτίσει την όραση και το αίσθημά μας, στους αντίποδες του ρεαλισμού και σε πλήρη αντίθεση με αυτόν.

Πιο πολύ από αναφορές και κρίσεις χρειάζεται ο ποιητικός λόγος, θα αντιγράψουμε στίχους του – πιστεύουμε ότι δίνουν την καλύτερη εντύπωση για τον ποιητή και την ευκαιρία να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε το ταλέντο του. Είχε “τη σφραγίδα της Δωρεάς”, όπως θα έλεγε ο παλιός κεντρώος πολιτικός, δεν την σπατάλησε, πρόλαβε να παρουσιάσει πολλά για μας. Στην αντιφατική λογοκρατούμενη Ελληνική Λογοτεχνία, που έχει τυποποιημένα, χαρακτηριστικά και κερδίζει τη δημοσιότητα με τα υπολείμματα της παραγωγής της, ο Μάνος Λουκάκης βρήκε μιαν απόμερη θέση. Δεν έγινε ευρύτερα γνωστός δεν έγραψε δημοφιλή άσματα για το λαϊκό πεντάγραμμο, δεν “συνδέθηκε” με τους διάσημους συναδέλφους του, δεν μπήκε σε φιλολογικά και αστικά σαλόνια. Στις “παρέες” που προωθούν και καθιερώνουν φίλους, δεν ταίριαξε – δεν έδωσε για να πάρει. Ήξερε και πολύ καλά, ότι και να πρόσφερε γην και ύδωρ όπου χρειαζόταν, δεν μπορούσε να υπάρξει καλλιτεχνικά για πολύν καιρό – έχει φάει τόσες διασημότητες των “γραμμάτων και των τεχνών” η ιστορία.
Έμεινε όπως ήταν, θιασώτης των υπέροχων χαμαιτυπίων, εραστής των ακραίων οραματισμών, πρωτότυπος παρουσιαστής δικών μας ονείρων.
Ας τον αφήσουμε να μιλήσει:

(Από την συλλογή: “Σαν τη Μαρία το πρωϊ”)

Όλα μια ξεραμένη ερώτηση, μια ξέφραγη απορία

Μια δακτυλήθρα σιωπής
μέσα στις πράξεις της μέρας

Να συλλογάσαι,
Αριάδνη μου, το απόγευμα
Πως η μισή σου Ναξος θα πατώσει
Στο δικό μου βυθό
Μ΄όλη την άμμο της
Κι όλη τη μουσική μου

(…)
ωσάν φρεγάτα του Θεού
θα προσαράζει εκεί
όπου θα είναι μόνο
η λύπη και το φως
κι η μνήμη των Κυθήρων σου
με τις πορτοκαλιές της.

Έχει νυχτώσει στο πάρκο Γεωργιάδη έχουν μαζευτεί πολλοί, νέοι και μεσήλικες λες από την δεκαετία του 70 και χιλιάδες αντικείμενα και προϊόντα πάσης φύσεως – “Τριήμερο γιορτής “.
Συνάντηση οικο-καλλιεργητών και οικοχειροτεχνών και προγράμματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Μνήμες αρχαίες και τατουάζ και ενδύματα απίθανα και σουβλάκια οικολογικά και ποτά εξαίσια και φυτά και μέλι. Ιδανικό ντεκόρ για να συνεχίσουμε με ένα ποίημα – μπορεί να μην άρεσε σ΄όλον τον κόσμο που έχει συγκεντρωθεί , μα ταιριάζει – ο ποιητής θα βρισκε εδώ τους δικούς του, με τις χειροποίητες εικόνες και τους εσωτερικούς ήχους και την διαμαρτυρία που δεν τιθασσεύεται.

(Από τη συλλογή “Χαρτομάντης”)

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Κάτω από τους αρμούς
Άλλοι αρμοί,

Να ισορροπώ ανάμεσα,

Η καπαρντίνα στο μπράτσο,

Η ομπρέλα στη μασχάλη,

Το δάκρυ περίσσιο

Είτε αθώο συμπέρασμα είτε
Νυχτέρι ονειροσκόπου στη βεράντα,

Δε σκανδαλίζομαι,

Η πατριδογνωσία του μηδενός
Δε σκανδαλίζομαι,

Ο Θεός εξ άλλου είναι
Αυτάρεσκη δημοσιότητα
Ενός διλήμματος

Θα θελα να γράψω σ ένα από τα τετράδια που προσφερόταν:
Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος – χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;