ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ : ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ   ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ: ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ

Αντώνης, δεν  έφυγε νωρίς, όπως άλλοι.

Ούτε την ώρα που έπρεπε, μα υπάρχει κάποια ώρα;

Οι άπειροι φίλοι του ήρθαν συνοφρυωμένοι   και απήλθαν λυπημένοι, στον απαίσιο τόπο

ανατολικά της πόλης μας, που κάποτε ήταν τα νταμάρια – «Κρανίου τόπον» τον

ονόμασαν πολλοί συμπολίτες μας.

«Ο καημένος» , έγραψε κάποιος στο face book, εκφράζοντας αισθήματα λύπης.

Μου φάνηκε σχεδόν προσβλητικό, παρά την ευγενική διάθεσή του.

Δεν ήταν ποτέ » καημένος » ο Αντώνης . Ούτε κακόμοιρος, ούτε ταπεινός.

Ήταν  ένας γενναίος , ευγενικός  σκεπτόμενος και μπροςφερόμενος άνθρωπος,

λίγο άτυχος, αν λέει κατι κι αυτό.

Δεν μετριέται η ζωή με χρόνια και τέρμινα (αυτά  είναι για τις καφετζούδες)

Δεν εχει στάθμες ορατές στον ορίζοντά της και σταθμά της αγοράς συγκεκριμένα στη

ζυγαριά της.

Είναι μεγάλα τα όρια και ατέλειωτες οι εκτάσεις.

Κι ο Αντώνης μπήκε μέτρησε και έφτασε ως εκεί που γινόταν.

Ούτε πολυ ούτε λιγο, μα σε πολλούς (και σε μένα) έθεσε πρότυπα και όρισε πολιτικές

σταθερές, χρήσιμες για την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε.

Ο Αντώνης, έσπασε την συνήθεια, την κακομοιριά που μας  ποπυ λέει : αυτό είναι νωρίς

τ´άλλο όψιμο.

Κι έφυγε ξαφνικά  και γρήγορα :

«Σαν ματιά παιδική

σαν μια πράξη ερωτική

σαν αγέρι» (*)

Στη θέση του, δεν μπαίνει τίποτα και κανείς,

Κι η μνήμη θα τον συντηρεί, ´η καρδιά μας θα τον κλαίει, οι αληθινοί φίλοι του θα λένε

τα βράδια : <ένα κέρασμα για τον Αντώνη>

 -Θα  απαντά :  <τα δεύτερα δικά μου>

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

(*)=Στίχοι από το ποίημα ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, της συλλογή ΘΕΡΑΠΩΝ ΕΡΟΣ, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1980