ΚΩΣΤΑΣ ΧΙΩΤΕΛΗΣ: …»Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ»

Η ανάρτηση ενός βιογραφικού κειμένου , έχει το ενδιαφέρον της – όταν πρόκειται για πρόσωπο  που κινείται  στον χώρο της καθημερινής μας επαρχιώτικης ζωής, υπάρχει περιέργεια  όταν δεν είναι αναμενόμενο.  Ο Κ.Χ.  μας γνωστοποίησε  μια συνοπτική βιογραφία, του ζητήσαμε την άδεια να παρουσιάσουμε σημεία που εχουν γενικότερη σημασία ή μας αρέσουν, ο τίτλος και η επιλογή είναι του ΑΛΚΜΑΝΑ , όπως και οι φωτογραφίες και οι λεζάντες.

 

 

Πώς έσκασε τ’ «Αβγό» (1)

 

 

Το άνοιξα στα τέλη του ’82 χωρίς προϋποθέσεις , δηλαδή χωρίς λεφτά και γνώση του αντικειμένου, ή την αβάντα κάποιου εύπορου κοινωνικού κεφαλαίου.(…)

Τίποτα, κάλφας, ράφτης ήμουνα μέχρι τα 24, ο πατέρας μου που ήταν τεχνίτης ξακουστός μ’ έβαλε στη δουλειά λόγω ανάγκης από την Τετάρτη τάξη του δημοτικού. (…)έμεινα παραγιός στο ραφτάδικο του πατέρα μου.
Μια τυχαία συνάντησή μου με έναν οικογενειακό φίλο, το Γιώργη το Ζεβελάκη στην οδό Σμύρνης, το ’63 ή ’64 καθόρισε σημαντικά όλη την παραπέρα πορεία της ζωής μου.

 

Μου ζήτησε να πάω καμιά μέρα από τα γραφεία των Λαμπράκηδων για να γνωρίσω κι άλλους νεολαίους κι αυτή η πρόσκληση ήταν η μαγική λύση που περίμενα. Μισόδραπέτευσα από το αεροπλανικό Κέφαλοκλείδωμα που μου είχε επιβάλλει η ζωή μέσο του πατέρα μου, από τότε η αριστερά ταυτίστηκε μέσα μου με την έννοια της ελευθερίας, πρώτα και κύρια από τον οικογενειακό ζυγό.
Αλλά για ν’ αρχίσω να καταλαβαίνω τι λέγανε αυτοί οι αριστεροί, έπρεπε να διαβάζω πολύ, από το πολύ διάβασμα τα σωθικά έβραζαν, (…)

αυτές οι σχέσεις και η προκαθορισμένη πορεία μ’ έφεραν τον Αύγουστο του ’67 στο εδώλιο του κατηγορουμένου για αντιστασιακή δράση κατά της δικτατορίας. Η άγνοια και το θράσος μου, γιατί παρ’ όλα τα βασανιστήρια, (…) μ’ έκαναν να αρπάξω μια δεκάρα από τον πρόεδρο του έκτακτου Στρατοδικείου Χανίων, πριν κλείσω τα 15.
Στη στενή, (…)

 

γνώρισα και τον Μανόλη Παπαϊωάννου κι αυτός για τους ίδιους λόγους ήταν μέσα, δικηγόρος στο επάγγελμα, εκείνος είναι ο άνθρωπος που το Δεκέμβρη του ’81 με παρότρυνε να πιάσω ένα μαγαζάκι στην Κοραή και να φύγω από το μεϊντάνι που πούλαγα λαμπάδες, μες την παγωνιά. Εκείνος μπήκε εγγυητής και πλήρωσε και τα δυο πρώτα νοίκια, κι έτσι, με περισσή άγνοια και χωρίς καμία προϋπόθεση μπήκα στη χωρία των μαγαζατόρων της νύχτας(…)

 

…γύρω στο 80 είχα γνωρίσει έναν λάτρη του Τρόσκι , που έμενε σε μια μονοκατοικία στα Tρία Πεύκα, δυο σπίτια πιο πάνω από το αστυνομικό τμήμα. Σ’ αυτό το σπίτι που ήταν καταφύγιο για όλους τους αποκλεισμένους και διαγραμμένους από τα παραδοσιακά μαντριά αγωνιστές της αριστεράς, πέρναγα και πίναμε καμιά τσικουδιά με τους Φραγκουλάκηδες, όπου κυρίως με τον μεγάλο, τον Μήτσο, τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά όχι μόνο για τα επίκαιρα αλλά και για τον αναγκαίο και σωστό τάχα μου πολιτικό ρεαλισμό του Τρόσκι.(…)

 

Εκείνες τις μέρες του είπα για την πρόταση του Παπαϊωάννου (…)

Η αβανταριστική του κρίση και η διαθεσιμότητα του -έπιαναν τα χέρια του σε όλα, κτίστης, σοβατζής, βαφιάς, μαραγκοδουλιές, μεγάλη μαστοράντζα- «βρες λίγα δανεικά για τα υλικά και εμένα θα με πληρώσεις μετά που θα το ανοίξεις» (…)

Σε καμιά δεκαπενταριά μέρες (…)είχαμε τελειώσει όλα σχεδόν τα μερεμέτια κι έπρεπε να βρω φράγκα για ξυλεία για τον πάγκο και τα ράφια, αλλά η Φραγκιά είχε ξεραθεί και σα να μην έφτανε αυτό, μπαίνει μια τουρίστρια στο τσαρδί για να ρωτήσει προς τα πού πέφτει το Μουσείο, βγαίνει ο Μήτσος έξω σαν αγγλομαθής για να της δείξει προς τα πού, και κουμπώνει το γλυκό μαζί της. Την άλλη μέρα μου ‘ρχεται καλοντυμένος κι έλαμπε, φαινόταν ότι «ξεχόντριζε» όλη νύχτα, μου ξεφουρνίζει «μαγκόπουλο θέλω κι εγώ λεφτά γιατί πρέπει να θρέψω τον νταλκά στα πλαίσια της διεθνιστικής αλληλεγγύης».

 

Ψαραντώνης, ο «συνέταιρος»

 

(…) βγήκα προς τη Δαιδάλου περίλυπος και σε απελπισία, ψάχνοντας μες στη μνήμη μου μήπως κι έχω ξεχάσει κανένα γνωστό για δανεικά. (…) βλέπω τον Ψαραντώνη να πίνει ένα καφέ και να μου γνέφει κουνώντας το δείκτη και τον αντίχειρα αριστερά-δεξιά με νόημα σα να μου ‘λεγε «ήντα γίνεται»; Πλησίασάντονε και ακούγοντας τον να μου παραγγέλνει καφέ, έκατσα κοντά του σιωπηλά. Φαίνεται πως η παρουσία μου πρέπει να ήτανε συννεφιασμένη και βαριά κι εκείνος κάτι μυρίσθηκε και με περιέργεια με ρωτά «μωρεσύ ηντάχεις»; Το ενδιαφέρον του με συγκίνησε και ψιλοβουρκωμένος του εξομολογήθηκα την στεναχώρια μου, δεν μου απάντησε, σηκώθηκε όρθιος έβαλε το χέρι στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού έβγαλε ένα πάκο λεφτά και χωρίς να τα μετρήσει μου λέει, «πάρε»!
Κόντεψα να βάλω τα κλάματα, είχα ένα κόμπο στο λαιμό κι ίσα ίσα που κατάφερα να του ψιθυρίσω «ρε συ Αντώνη πολλά είναι αυτά τα λεφτά», «πάρτα και μη μιλάς, πες πως ήμαστε συνέταιροι».

(…)

Καβάλησα φουριόζος την καφασού και πήγα ευθύς στη «γιάφκα», μπήκα μέσα φωνάζοντας «Μητσάρα βρήκα λεφτά, πάρτα, πάρτα Λίζα να τα κάνεις κορνίζα», (αλλά μάλλον εκείνο τον καιρό δεν είχε γραφτεί αυτό το τραγουδάκι).(…)

Ο Μητσάρας ό,τι είχαμε συμφωνήσει να φτιάξει το έφτιαξε και με το παραπάνω, ήταν από τους ελάχιστους αριστερούς που γνώρισα που ήταν συνεπής στο λόγο και στην πράξη του.

 

Ρασούλης, ο «νονός»

 

Άλλοι άνθρωποι που έπαιξαν σημαντικό ρόλο (…)

 

Ο ένας ήταν ο Μανόλης Ρασούλης που εξαιτίας του έδωσα στο μπαρ το όνομα του περιοδικού που έβγαζε εκείνη την εποχή, γιατί όταν άνοιξα το μπαρ και το ’χα ακόμα αβάφτιστο, εκείνος μας κοινοποίησε την απόφαση του, μετά νομίζω από την κυκλοφορία του τρίτου τεύχους, να το σταματήσει και να μην το ξανά εκδώσει.

(…)

Κι ένα βράδυ, έγραψα σαν σύνθημα και στους δυο τοίχους του ΑΒΓΟ ΤΟ ΠΙΟ ΓΚΑΓΚΑΝ ΜΠΑΡ ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ.
Όταν επέστρεφε από τα ταξίδια, στην Ινδία, μας έπαιρνε και πηγαίναμε εκδρομές και σε μία απ’ αυτές, με βάφτισε Ιωνάθαν! Μας βάφτιζε στην Πρέβελη, σ΄ εκείνο τον μικρό καταρράκτη,(…) Τον Μανόλη τον τσάκιζε ο νταλκάς, αγαπούσε τις γυναίκες, αλλά τον περισσότερο καιρό ζούσε μόνος. Τον αγαπούσα παρ’ όλα τα λάθη του, ήταν γλυκός άνθρωπος.

(…)

 

Το καταφύγιο του Βασιλάκη
Ο άλλος είναι ο Δημήτρης Βασιλάκης, που οι γνωριμίες και η σχέσεις που είχε με την κοινωνία της πόλης με βοήθησαν να βγάλω λίγη από τη λουμπενική τσίμπλα που είχα στα μάτια, ο μόνος φίλος που έχω ζηλέψει, μουσικός ρέκτης, λεβέντης, ζητούμενο των γυναικών και αριστοκράτης αστός, ο τρόπος που σκεφτόταν και ζούσε μ’ έκανε να προβληματιστώ σοβαρά για την μέχρι τότε ζωή μου, την ξύλινη γλώσσα της αριστεράς, τους δογματισμούς, τη βλακεία και τη μιζέρια μας, που τότε για εκείνον εκπροσωπούσα, (…)

Ένα πρωί πέρασα να πιω καφέ που πάντα ο Δημήτρης είχε έτοιμο μαζί με μια ανοιχτή αγκαλιά, δεν είχα προλάβει να βάλω καφέ και μου φώναξε ο Μήτσος να βάλω άλλον έναν σκέτο σε κάποιο νεοφερμένο, του σέρβιρα τον καφέ χωρίς να τον γνωρίζω, ο Μήτσος πότιζε και δεν συστηθήκαμε, το βράδυ κατά τις 10 ξαναπέρασα και μπαίνοντας μέσα στην αυλή ρώτησα το Μήτσο φωναχτά ποιος ήτανε αυτός που του πρόσφερα το πρωί καφέ. (…)

λέει σιγά στο αφτί «τον λένε Ψαραντώνη, από το πρωί που έφυγες είναι ακόμα στη συκιά και ρεμβάζει».
Εκεί, σ’ αυτό το φιλικό και πνευματικό καταφύγιο γνώρισα αρκετούς (…)

Τον Γιώργη τον Παπαδόπουλο, τον άνθρωπο με νύχια πουλιού, είχε κι αυτός μια μπεμβέ σαν τη δικιά μου χωρίς καφάσι και πηγαινοερχότανε στην Ισπανία καβαλαρία. (…)

Τον Αχιλέα Περσίδη, γλυκός, μάγκας και ντερβισόπεδο, τον άκουγα με τις ώρες να αυτοσχεδιάζει στη κιθάρα και ζυμωνότανε μέσα μου η έννοια της ελευθέριας και τα όρια της. Τον Ρος Ντέιλι μεγάλο δεξιοτέχνη όλων των εγχόρδων, βαρύς σοβαρός και λιγομίλητος, ο ανθρωπότυπος του, προκαλούσε το πειραχτήρι μέσα μου, (…)

 

Σερσέ λα φαμ

όταν άνοιξα το αβγό είχα ένα νταλκά για μία Θεσσαλονικιά, , και κάθε τρεις και λίγο την κοπάναγα, έφευγα τα Σαββατοκύριακα, ήτανε μαζεμένοι οι όποιοι φίλοι, τους άφηνα τα κλειδιά κι έφευγα και γύριζα την άλλη μέρα. Μ’ ένα μπουκάλι πιοτό ταξίδευα, πάντα μεθυσμένος. Αυτό κράτησε ένα χρόνο, μετά άρχισα να ισορροπώ, έκανα, γαργάρα την πορτοκαλάδα με τ ανθρακικού, είδα ότι η σχέση δεν είχε καμιά προοπτική, εν τω μεταξύ άρχισαν να μου γυαλίζουνε και άλλες, γιατί η γυναίκα στην προσωπική μου ζωή ήταν τεράστιο ζητούμενο, πάντα. Όμως δεν είχα πάει στο γυμνάσιο, όπου λίγο πολύ συνάπτονται οι πρώτες ερωτοτροπίες, δεν είχα βιώσει τη ζωή των περισσότερων παιδιών, όλα τα εφηβικά μου χρόνια ήμουν αποκλεισμένος από τις χαρές της νιότης, εξαιτίας των συνθηκών , δουλειά, φυλακές, παρανομία, στρατός, είχε συσσωρευτεί μέσα μου από την στέρηση μια λύσσα γενικώς, όχι μόνο σεξουαλική, αλλά περισσότερο συναισθηματική, λύσσα τρυφερότητας, να βρω ένα ταίρι, μια σύντροφο. πολλά κορίτσια και αγόρια από τα δεκάδες που πέρασαν και συνεργάσθηκα μαζί τους, μου στάθηκαν με αγάπη και τρυφερότητα στις μεταπτώσεις μου, ποιους και ποιες να πρωτοθυμηθώ, τον Αλέξη τον Σουηδό τον Γιώργο τον Μιχάλη τον Γιάννη, την Ελένη την Ντίνα την Μαρία την Eλευθερία, με όλες ήμουν ερωτευμένος, καλή τους ώρα όπου κι αν είναι.
Οι μουσικοί που βγήκαν απ’ τ’ Αυγό, κι άλλοι που μπήκαν

Πολλές γενιές μουσικών πέρασαν από κει, ο Κωστής ο Τζίκας οι Νεάρχου Παράπλους, οι Χαϊνηδες, αυτός που συνέβαλε σε αρκετούς και τους βοήθησε μουσικά, ήταν ο Ταραίος ο Βασίλης, ο οποίος ήταν εκεί κάθε βράδυ για ένα μεγάλο διάστημα κι κάναμε ατελείωτες κουβέντες, για τον ρόλο της παράδοσης και πως επιδράει πολιτιστικά στα νέα παιδιά η μεταβίβαση της μουσικής μας ιστορίας. Τον βρήκανε πεθαμένο,(…), τόσο μυστικοπαθής και μοναχικός άνθρωπος ήτανε. Ο Βασίλης δεν ήταν δάσκαλος μουσικής -είχε μια τρέλα ιδιόμορφη, νόμιζε πως ήταν λιμενάρχης κι έτσι ντύνονταν, είχε προχωρημένη κουζουλάδα, αλλά ήταν εξαιρετικός μουσικός, αυτοδίδακτος, έπαιζε τα πάντα αλλά κυρίως μπουλγαρί. o πιο ταλαντούχος από αυτή τη φουρνιά ήταν ο Μίλτος Πασχαλιδης.

 

Εκεί μαζεύονταν κάμποσοι η Μητσάρα ο Ζαχαριουδάκης, ο κουζούλακας ο Αποστολάκης, εκεί, κούμπωσε, δίπλωσε, και μπήκε στο ζυγό όπως και πολλοί άλλοι,(…)ο, τρυφεράνζες, γλύκες, νταλκάδες, ο χώρος αυτός έδωσε χαρά στους περισσότερους που σύχναζαν,(…)

Η Χριστάρα ο Λιάτης, γεια μας, γαμώ την Καστοριά μας, ρεμπέτης μπουζουξής κι ασίκης, ο Λιάκος ο Κλαϊνος ο κομισάριος του μπαγλαμά, το Γιαννάκη ο Παξιμαδάκης που με παρηγορούσε με το μπουζούκι του από τότε.
Ο Ρασσούλης έκανε αρκετές συναυλίες στο μαγαζί αλλά υπήρχαν και βράδια που με δίσκους του και το Μανόλη μέσα, γινόταν της πουτάνας το κάγκελο και να τραγουδάει όλος ο κόσμος, να χορεύει, να σπάει, ω ρε γλέντια!!

 

Δεν γινόταν τότε σε κανένα άλλο μαγαζί αυτό το πράγμα. Κάποια στιγμή παρότι είχα ένα μεγάλο πιάνο πήρα κι ένα μικρό γιατί ο Λουκιανός ήθελε να παίζει και να βλέπει το κόσμο καταμούτσουνα, θυμάμαι αρκετούς που έπαιξαν και τραγούδησαν, τον Λιούγκο τον Κηλαηδόνη την Τανάγρη την Γιαννάτου τον Ζουράρη τον Πορτοκάλογλου, τον Χοντρονάκο, στους Χειμερινούς Κολυμβητές πλήρωσα πέρα από όλα τα άλλα και τέσσερα αεροπορικά εισιτήρια για να μεταφερθεί το μπάσο σε θέση δίπλα σε εκείνον που το έπαιζε, πλήρωνα σαν μπουνταλάς ολονώνε τα βίτσια στο όνομα τις μαχόμενης καλλιτεχνίας και της αριστερής ενοχής, τα περισσότερα ζωντανά με έβαζαν μέσα με τα τσαρούχια. Είχα ένα φίλο που δούλευε στον πύργο ελέγχου στο αεροδρόμιο κι έπαιζε καταπληκτικό σαξόφωνο, κάποιες βραδιές του χειμώνα έκανε πολύ κρύο αλλά αφήναμε λίγο την πόρτα ανοιχτή κι έλεγα εγώ ιστορίες κι φύσαγε έπαιζε εκείνος και γέμιζε το μαγαζί. Φανταστικά θέματα, απ’ αυτά που διάβαζα, ή πάντρευα ιστορίες από την παρανομία και έφτιαχνα αυτοσχέδια θρίλερ από φανταστικές σχέσεις , ανάλογα το κοινό που υπήρχε, αν ήταν καμιά γυναίκα που μας άρεσε κι θέλαμε να την εντυπωσιάσουμε δίναμε τα ρέστα μας, διεκδικούσαμε με απληστία την απόλαυση της ζωής (…)

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο  ας απευθυνθεί :Chiotelis Kostas  http://www.facebook.com/messages/chiotelis.kostas ή ας στείλει μήνυμα στο :peikx@yahoo.gr

(1)= Μπαρ και σημαντικό στέκι της δεκαετίας του 1980-90 στο Ηράκλειο